‘Een beeld zegt meer dan duizend woorden’

 

Bovenstaande spreuk is een bekend gezegde en tevens het thema van de film: ‘Words and Pictures’ uit 2013. Waarin een docent Engels (gespeeld door Clive Owen) en een docent Schone Kunsten (gespeeld door Juliette Binoche) de strijd aan gaan over wat meer waarde heeft: het woord of het beeld.

Doordat de voorkant van de dvd naar mijn idee een romantische uitstraling had, was ik van te voren wat sceptisch. “Hé, wacht even, vorm ik nu al een beeld van hoe de film gaat zijn alleen door de voorkant te hebben gezien”?

Ja! De eerste visuele indruk dat een cover van een boek of dvd op ons achterlaat, bepaalt voor een groot deel of wij deze gaan lezen of bekijken. Ditzelfde principe passen wij ook toe als wij in de supermarkt onze groenten en fruit selecteren; wij kopen namelijk alleen datgene wat er vers en gezond uitziet! Die eerste indruk kan iets dus maken of kraken! Maar dat even terzijde.

Words and Pictures leek mij dus vooral een film met een romantische insteek. Mijn kritische kijk erop was maar gedeeltelijk gegrond aangezien de film naast de romantische stukken ook veel diepgang had. Dat is dan ook de reden waarom ik dit stuk schrijf.

De twee docenten staan in deze film lijnrecht tegenover elkaar. Zo zijn zij erg competitief naar elkaar toe. De een zweert bij beeld, de ander bij woorden. Je ziet dat zij enorm gepassioneerd zijn voor hun vak. De studenten die zij lesgeven worden hierbij betrokken en ook ‘jij’ als kijker wordt door de gedichten en kunstwerken hierin meegenomen. Zo ervaar jijzelf ook hoe woorden en beelden effect op je kunnen hebben. Zie onderstaand gedicht en foto’s.

 
Naast het bovenstaande thema wordt je ervan bewust dat de docenten ook maar gewoon mensen zijn. Allebei met hun eigen verleden, tekortkomingen en uitdagingen. Zo heeft de Engels docent, die eens een gevierd schrijver was, een drankverslaving, heeft hij een moeizame relatie met zijn zoon en dreigt hij te worden ontslagen.

 

De kunstdocente, die een zeer succesvolle kunstenares was, heeft moeite met het evenaren van haar oude werk doordat ze reumatoïde artritis heeft. Schilderen maakt echter nog steeds een zeer belangrijk deel uit van haar leven. Je ziet de strijd die zij voert met zichzelf en je ziet hoe zij allerlei hulpmiddelen in moet zetten om met haar beperkingen toch nog te kunnen schilderen. Zij leert om te gaan met het feit dat het niet meer zo zal zijn als vroeger en dit is voor haar teleurstellend. Zij moet een deel van haar verleden loslaten maar dat motiveert haar ook om nieuwe stijlen te leren en manieren te vinden om te schilderen.

Beide dreigen ze zich zelf en hun identiteit hierdoor te verliezen,  maar de 'strijd'  wakkert hun passie weer aan en helpt hen. Ze vinden weer een doel en iets positiefs om voor te strijden in hun leven.

Beide hoofdrolspelers dreigen door hun problemen een gedeelte van hun identiteit te verliezen. Maar de beelden/woorden discussie wakkert hun passie weer aan, het geeft hun een doel en iets positiefs om voor te strijden. De  obstakels die zij moeten overwinnen en de woorden, beelden en passie van de ander helpen elkaar in dit proces. Gaandeweg leren zij zo ook dat de beelden/woorden discussie niet zo zwart/wit is als ze oorspronkelijk dachten.

 

 

Want zowel woorden als kunstbeelden zijn beiden een vorm van communicatie en van expressie. Beiden kunnen ons raken en beiden kunnen zij ons meenemen in een beleving. Maar ook kunnen zij elkaar prachtig aanvullen!

Dus wat ik eigenlijk wil zeggen, in de hoop dat ik met het bovenstaande stuk niet te veel heb verklapt, is dat deze film een echte aanrader is! Het heeft mij geïnspireerd en geraakt en hopelijk doet het dat bij jullie ook! – Naomi Lamens -

 

Een gedicht en enkele foto’s met kunstwerken uit de film:

  Het origineel :                                          De Nederlandse vertaling:

Who are you?   I am a small poem On a page with room For another.   Share with me this white field, wide as an acre of snow, clear but for these tiny markings like the steps of a bird. Come. Now.   This is the trough of the wave, the seconds after lightning, thin slice of silence   As music ends, the freeze before the melting. Hurry.   Lie down beside me. Make angels. Make devils. Make who you are.

Wie ben jij?   Ik ben een klein gedicht Op een pagina met ruimte Voor nog één.   Deel met mij dit witte veld weids als een akker van sneeuw, helder met uitzondering van deze kleine markeringen zoals de stappen van een vogel. Kom. Nu.   Dit is de doorgang van de golf, de seconden na bliksem, dunne plakken van stilte   Wanneer de muziek eindigt, het bevriezen alvorens het smelten. Haast je!   Ga naast me liggen. Maak engelen. Maak duivels. Maak wie jij bent.